Czterdzieści sześć.

- Gdzie byłeś?- spytałam, kiedy znaleźliśmy się z dala od tego całego zgiełku. - Przez całą noc nie spałam. - mruknęłam z wyrzutem i spojrzałam się na blondyna, który z lekkim zmieszaniem na twarzy podszedł do mnie i delikatnie ujął moją twarz w dłonie, mówiąc:
- Kocham Cię, Katie. - spojrzałam się na niego i zrobiłam krok w tył:
- Ja ciebie też, ale to nie zmieni faktu, że się martwiłam jak cholera, Niall. - skrzyżowałam ręce na piersi i spojrzałam na Horana, który usiadł na fotelu, wpatrując się w czubki swoich trampek. Zamrugał kilka razy, jakby chcąc powstrzymać się od płaczu i spojrzał na mnie tymi swoimi smutnym niebieskimi oczami. Nie lubiłam tego uczucia, które wywoływały u mnie jego oczy,kiedy był smutny. Wyglądały jak dwie maleńkie kałuże, w które wskakują szczęśliwe dzieci. Widać w nich iskierkę szczęścia, ale i tak przewyższa smutek, który odwzorowuje kałuża. Jego oczy nie mają już koloru niebieskiego - są szarawe i pozbawione życia. Tak jakby ktoś nale wyprał jego mózg i kazał mu być smutnym przez resztę jego życia.
- Byłem pomyśleć.
- I co?! Byłeś podumać w cholernych Chinach, że cię nie było przez całą noc?! - krzyknęłam i lekko się zatoczyłam. Zakręciło mi się w głowie od natłoku zdarzeń i musiałam usiąść, żeby troche ogarnąć to, co się aktualnie dzieje.
W kuchni ''stare dzieciaki'' bawią się w projektantów i okupują powierzchnie na której przebywa Gabriella.
W sypialni u chłopaków staliśmy my i w sumie tak dokładnie nie wiedziałam, co się dzieje. Rzomawialiśmy, a w następnej chwili siedziałam na łóżku i płakałam.
Niall podszedł do mnie z chusteczką i powiedział:
- Zawsze, kiedy płaczesz chodzisz zasmarkana i marudzisz na brak chusteczek, dlatego zawsze noszę je przy sobie. - wyciągnął z kieszeni paczkę chusteczek i rzucił nią we mnie.Zaśmiałam się, lapiąc chusteczki i spojrzałam na Nialla, który siedział rozciągnięty na fotelu. Podeszłam do niego i pocałowałam w nos, pytając:
- To dowiem się, gdzie byłeś? - Niall trochę się zarumienił i niepewnie powiedział:
- Na cmentarzu... - spojrzałam się na niego i próbowałam zrozumieć po co miałby spędzać noc na cmentarzu... I po chwili zrozumiałam - przecież nie tylko ja straciłam kogoś bliskiego i za nim tęsknie.
- Byłeś u Olivii, prawda? - spytałam, a Niall pokiwał twierdząco głową i spojrzał na mnie. Nie wiedziałam o co chodzi, ale po chwili moje usta złączyły się z jego w namiętnym pocałunku. Wziął mnie na ręce i przeniósł na łóżko. Jego ręce błądziły po moich plecach, szukając rozpięcia od stanika, a ja ściagnęłam z niego sweterek, który po chwili leżał kilkanaście centymetrów od nas.
- Hej!! - usłyszeliśmy krzyk Angelo zza drzwi i spojrzałam na Nialla, który patrzył się na mnie z tym swoim zawadiackim uśmieszkiem i kiwnął twierdząco głową, jakby czytał w moich myślach. Najwyraźniej wszystko sobie ułożył w głowie, bo nawet nie widziałam, kiedy zamknął drzwi na klucz.
- Wpuście nas!! - po chwili dołączył do Angelo Mark i razem jęczeli nam pod drzwiami.
- Mam ochotę skopać im teraz tak tyłek że nie będą mogli na nim usiąść do końca życia. - powiedział i pomógł mi zapiąć biustonosz, po czym wstał i otworzył drzwi, kiedy ja ubierałam jeszcze bluzkę. Zarumieniłam się i spojrzałam z mordem w oczach na Nialla, który tylko się do mnie uśmiechał.
- O-o - mruknął Angelo i spojrzał z rozbawieniem na Marka, który wpatrywał się zarumieniony w Nialla. Blondyn za to patrzył się  na chłopaków jakby zaraz miał ich wykopać. Mark spojrzał się na mnie i przepraszającym wzrokiem poprosił o wybaczenie. Zaśmiałam się pod nosem i włożyłam koszulę do spodni. Angelo jednak w ogóle nie zwracał uwagi na to, ze przerwał nam najbardziej romntyczną rzecz, jaką mieliśmy zamiar zrobić od kilku dni i zaczął marudzić:
- Nie mogę nawet spokojnie zrobić naleśników, bo oni zaczęli okupować moją kuchnię, która - rozejrzał się po pokoju i głośniej dopowiedział - jest świętym miejscem i wstęp do niej mam tylko ja i mój pomocnik Niall! - spojrzałam się na niego jak na wariata i roześmiałam się, a razem ze mną Mark, który nabijał się z miny Nialla. Połączenie dumy i przerażenia w jednym to raczej nieładny efekt.
- Powiedz mi tylko jedno: co ja mam z tym zrobić? - Niall spojrzał na Angelo, a ten tylko wytrzeszczył oczy i krzyknął:
- Jesteś moim ochroniarzem! To ty powinieneś wiedzieć, co masz robić! - Niall spojrzał się na niego i zamknął mu drzwi przed nosem. Angelo stuknął jeszcze kilka razy w drzwi i najwyraźniej odszedł, bo jęki i stukanie umilkły. Mark nadal zwijał się ze śmiechu na ziemi, a ja tylko uśmiechałam się do Nialla, który klął pod nosem na te dzieciaki. Spojrzał na Marka i przewrócił oczami, mówiąc:
- Wyjdź. - Mark spojrzał raz na Nialla a raz na mnie i głośno się rozśmiał.
- Po prostu wyjdź. - powtórzył blondyn i spojrzał się na mnie, jakby oczekując pomocy. Niall podszedł do mnie i pocałował mnie, kładąc mnie na łóżko. Mark przyjrzał się nam uważnie i już po chwili go nie było. Wybiegł z krzykiem, trzaskając za sobą drzwiami. Usiadłam koło Nialla, który bawił się moimi włosami i spytał:
- Kiedy dokładnie ślub? - spojrzałam na niego i szeroko się uśmiechnęłam:
- W czerwcu, tylko jeszcze nie wiedzą dokładnie którego. - Niall wstał i wyciągnął wizytówkę z szuflady biurka jednego z chłopaków. Podał mi świstek papieru, a ja powiedziałam tylko:
- Chcesz z nim porozmawiać?- Niall pokiwał twierdząco głową i objął mnie ramieniem, całując w czubek głowy.

~*~

Wpatrywałam się w Harry'ego, który zadowolony wpatrywał się w ekran telefonu. Kiedy podniósł wzrok i skierował go na mnie uśmiechnęłam się tylko i spojrzałam na szkice, które podłożył mi pod nos Paul. Harry zaśmiał się pod nosem i wrócił do pisania wiadomości na telefonie. 

Brakowało mi go. Tego zwykłego nastolatka, który potrzebował tylko kamery, żeby stworzyć wspaniałą zabawę. który potrzebował rozmowy częściej niż kobieta w ciąży. I który kochał swoich przyjaciół ponad życie. Brakowało mi go i nie potrafiłabym tego ukryć nawet pod wieloma warstwami uczuć. Nie potrafiłam zapomnieć tego w jaki sposób na mnie patrzył, kiedy jako jedyna potrafiłam mu pomóc i kiedy jako jedyna byłam przy nim zawsze wtedy, kiedy potrzebował towarzystwa. Traktowałam go jako przyjaciela...Próbowałam, ale prawda jest taka, że nigdy nie zapomniałabym naszego ukrytego związku, w którym on okazywał mi więcej miłości niż Cristian w ciągu naszego całego związku. Potrafił przyjść do mnie w środku nocy, bo wydawało mu się, ze jestem smutna. Ale ja nie potrafiłam dłużej tego znosić, kiedy Cristian się o nas dowiedział kazał mi wybrać, a ja? Kazałam powiedzieć Harry'emu co do mnie czuje. Okazało się, że totalnie nic. Że przez cały ten czas traktował mnie tylko jak przyjaciółkę. Ale z przyjaciółką się nie śpi, kiedy ona jest na dodatek w związku. 

Potrzebowałam ochrony, a Harry zdołał mi ją podarować. Ja przyjmowałam ją garściami, nie dając nic w zamian. Potrzebowałam miłości, a Harry mi ją podarował. Kiedy pragnęłam bliskości on był przy mnie pierwszy, ale potem powiedział jedno słowo i zniszczył wszystko... Wszystko czego tak bardzo pragnęłam i kochałam, zostawił mnie z kimś kogo tylko pragnęłam.

Cristian był odskocznią od problemów. Miał nią być, kiedy po raz pierwszy się pocałowaliśmy i kiedy wymieniłam z nim kilka zdań podczas naszej pierwszej rozmowy, ale on się we mnie zakochał, a ja pragnęłam kogoś kto o mnie zadba. Kto mnie będzie kochał, bo ja nie mogę być samotna. Ja nie potrafię być samotna. Bo ludzie nie są stworzeni do bycia samotnymi.

~*~

Wpatrywała się we mnie, jakby oczekując, że podejdę i wyznam jej jak cholernie za nią tęsknie, ale nie mogłem. Byłem w jednym pomieszczeniu ze wszystkimi moimi koszmarami i marzeniami, a jedyne oparcie w postaci Zayna i Liama poszło załatwiać bilety na powrót. Byli tu zaledwie kilka dni, a czułem się jakbym spędził z nimi kilka lat. Wszystkie wspomnienia stały się takie żywe i prawdziwe, a mi będzie ich tak cholernie brakować. Na całe szczęście w czerwcu znowu ich zobaczę, choć nie będzie to okoliczność kompletnie mnie zadowalająca. Ale jest szczęśliwa... To jest ważne i na zawsze będzie. Chciałeś, zeby była szczęśliwa, to teraz masz pomyślałem i odpisałem na wiadomość Haley, która próbowała mnie namówić na ponowne spotkanie. Kto wie, może będzie doskonałą odskocznią?

_____________________

Miał być wczoraj, ale jest dzisiaj. :3 Mam nadzieję, że się podoba. Dzisiaj wyjątkowo z perspektywy trzech bohaterów, myślę, że łatwo jest się połapać których ! (: Następny rozdział, kiedy najdzie mnie wena (:

Zmieniłam weryfikację komentarzy. Możecie dodawać je nie wpisując uprzednio kodu z obrazka! (:

Aby dodać mnie do obserwowanych należy wejść w swój panel -> moje blogi -> dodaj do listy czytelniczej ! i Gotowe (:

xx Liv pozdrawia z Piły. (;