Pięćdziesiąt.

     Babcia od zawsze mówiła mi, że człowieka zakochanego poznasz po jego oczach. Będą tętniącym życiem strumieniem, którego źródłem będzie ukochany. Mówiła, że oczy to jedyny narząd, który nie kłamie. Poznasz po nich wszystko. Począwszy od miłości, kończąc na złości i samotności. Kiedy poznasz człowieka na tyle, że możecie porozumiewać się bez słów możesz śmiało powiedzieć, że jesteś jego przyjacielem. Jeśli nie zdołasz poznać go na tyle, żeby wyczytać z jego oczu wszystkiego, nie masz prawa nazywać się jego najbliższym. Kiedy człowiek nie chce rozmawiać wpatruje się w przestrzeń - możesz tylko się przypatrywać. Czasami człowiek potrzebuje chwili odpoczynku, jego oczy nie wyrażają niczego, ale po chwili jego kanaliki łzowe są pełne i czyste krople spływają powoli po policzku i uderzają od ziemię. Łzy bólu mocno uderzają o posadzkę, głosząc, że są cięższe niż wszystkie inne. Kiedy pojawiają się łzy, pomieszczenie zaczynają wypełniać pojedyncze słowa - twardsze, ale zarazem wypełnione smutkiem i wrażliwością.
     Człowiek bez chwili słabości nie istnieje. Każdy ma chwile słabości, kiedy potrzebuje tylko położyć się na ziemi i zacząć płakać. Chcąc zapomnieć snuje marzenia, które pogłębiają jego rozpacz. Pragnie odizolować się od ludzi, którzy zadają ból, chcą żyć w przeświadczeniu, że już nigdy nie spotka ich nic złego.
     Chcą być szczęśliwy, ale to nie my piszemy scenariusz naszego życia. A  jeśli mielibyśmy szansę przeczytać go od początku do końca? Ilu ludzi zaryzykowałoby i poznało swoją przyszłość? Niewielu chciałoby wiedzieć, kiedy jego bliscy zachorują, czy kiedy zdarzy się coś złego. Bo nikt nie chce myśleć o tym, że na świecie istnieje także zło i śmierć.
     Życie jest długie, ale nie dla wszystkich. Niektórzy nie potrafią tego pojąć i czekają ze spełnianiem swoich marzeń, kiedy sami nie będą potrafili ruszyć się z łóżka. Będą stać przy oknie za pomocą balkoniku i żałować, że nie zrobili tylu rzeczy. Czekali, aż będą dorośli, nie będą mieli nic do stracenia. Będą żyli swoim życiem i nikt nie będzie im wchodził w drogę, ale zawsze znajdzie się ktoś niepożądany, kto zepsuje całą frajdę i wyssie całą zabawę z życia. Zmusi cię do miłości i do wiecznego życia w przeświadczeniu, że nie ma już czasu na zabawę. Jesteś dorosła. Nie możesz szaleć, bo ci nie wypada. W każdym wieku wypada być szczęśliwym, a jeśli chce się być szczęśliwym należy być szczerym i prawdziwym.
- Nie mówisz mi wszystkiego. - powiedział Niall i chwycił moją twarz w swoje dłonie. Uklęknął przede mną i mruknął:
- Proszę, Katie, nie oszukuj wszystkich i powiedz, co wiesz. - co miałam mu powiedzieć? Wiedziałam tyle, co inni, prawie...
- Denis wyjechał, bo... - zaczęłam, ale wiedziałam, ze nie mogę skończyć. Obiecałam, a obietnic się nie łamie...
- Katie - mruknął Niall mocniejszym głosem, spojrzałam na niego zaczerwienionymi oczami - powiedz mi, co wiesz. - wstałam z łóżka i podeszłam do biurka, z którego wyjęłam jedno zdjęcie. Podałam mu, a on wpatrywał się w nie, jakby nigdy nie widział 4 letniego dziecka.
- Znałam Denisa wcześniej... - szepnęłam i spojrzałam się na niego. Niall patrzył jak oniemiały i wybiegł z pokoju, wyrzucając zdjęcie na ziemię. Usiadłam na ziemi i po chwili usłyszałam głośny trzask drzwiami.       Płakałam nad zdjęciem małego bruneta i krzyczałam. Próbowałam się wyładować, ale nie potrafiłam.                  Wiedziałam, ze jeśli powiem mu prawdę znienawidzi mnie, ale nie sądziłam, że aż tak bardzo. Przecież nie jestem złą kobietą... Oddałam Josepha, bo musiałam... Musiałam, nie mogłam wychować dziecka, które nie zostało poczęte z miłości. Nie mogłabym kochać dziecka, które nie byłoby spokrewnione z Louisem. Nie mogłam wychować tego dziecka.
- Nie mogłam! - krzyknęłam i kopnęłam w szafkę. Spadł z niej wazon, który roztrzaskał się na setki małych kawałków. Jeden z nich uderzył w moje ramię. Krew powoli spływała po ręce i małymi kroplami spadała na beżowe spodnie. Poszłam do salonu i wyciągnęłam dwie butelki alkoholu. Wróciłam z powrotem do pokoju i oparłam się o łóżko.
- Nie mogłam. - powiedziałam i wypiłam pierwszy łyk.


- Wiesz, co mnie boli najbardziej? - mruknąłem cicho pod nosem i spojrzałem na nagrobek. Cmentarz wydawał się teraz pustkowiem i czułem, że mogę powiedzieć wszystko, co mi leży na sercu. Wiedziałem, że jedyna osoba, która potrafiła mnie wysłuchać leży teraz trzy metry pod ziemią, a z jej ciała prawdopodobnie zostały same kości. Bolało... Cholernie bolało, ze nie mogłem jej przed śmiercią opowiedzieć wszystkiego. Obwiniałem siebie za to, że Liv straciła poczucie bezpieczeństwa, poczuła, ze przestała być kochana. Wiedziała, że nie ma w nikim oparcia, bo ja byłem zbyt zajęty wysłuchiwaniem Katie, która wyolbrzymiała swoje problemy.
- Że nie wiem, czego ona ode mnie oczekuje. - odpowiedziałem sam sobie na pytanie i schowałem twarz w dłoniach. Łzy przelatywały między moimi palcami i leciały na wilgotną ziemię. - Kocham ją, ale ona nie... - głos mi się załamał i nie dokończyłem zdania. Patrzyłem na nagrobek, jakby przede mną miała zaraz stanąć Olivia i powiedzieć, co mam robić. Ona zawsze wiedziała.
- Kocham ją, Liv. Kocham, ale ona nie potrafi zapomnieć o Louisie, a teraz dowiedziałem się, ze ma dziecko. Zgadnij z kim. - zaśmiałem się pod nosem i powiedziałem - z Denisem. Tak, z tym samy Denisem, którego ja i ty próbowaliśmy przygarnąć do naszej rodziny. - nie mogłem się powstrzymać, więc wziąłem do ręki jeden ze zniczy i stłukłem go na posadzce nagrobka.
- Nie powinnaś umierać!! Nie ty!! - krzyczałem i płakałem coraz bardziej roztrzaskując połamany już znicz. Słone łzy spływały do moich ust, a ja połykałem je i dusiłem się. Nie mogłem wziąć głębokiego oddechu, więc klęknąłem przy grobie, tak, żeby łzy spływały na posadzkę. Żałowałem tylu decyzji, tylu związków, ale nie żałowałem, ze poznałem takich ludzi jak Olivia.
- Nie powinnaś umierać. - szepnąłem i zamknąłem oczy. Ujrzałem uśmiechniętą twarz Olivii i kąciki moich ust uniosły się ku górze. Płakałem i uśmiechałem się jednocześnie. Dławiłem się łzami, ale próbowałem głęboko oddychać. Pomagało...
     Usiadłem na ławeczce i spojrzałem na nagrobek po raz setny dzisiaj.

Olivia Dembort

Lat 25

Ukochana córka, wnuczka i dziewczyna. 

- Pełna niespełnionych marzeń i nadziei na lepsze jutro. - dodałem i uśmiechnąłem się szeroko. Pozbierałem połamany znicz i powiedziałem:

- Nie ty powinnaś umrzeć. - uśmiechnąłem się i ruszyłem w stronę swojego mieszkania, wierząc, że uda mi się wybaczyć Katie. Olivia by tak zrobiła...

Siedzieli. Ona i On. Bliscy sobie, a jednak tak daleko od siebie. Tęsknili za sobą, ale żadne z nich nie miało w sobie tyle pokory i żalu, ze przeprosić. Ona nie wiedziała, co takiego złego zrobiła, a on? Żałował niespełnionych marzeń, ale pełny nadziei wykręcił jeden numer.

- Gabinet detektywa Oliviera Lamberta w czym mogę pomóc.

- Witam, jestem Niall Horan. Chciałbym się dowiedzieć prawdy...




_____________________
3 dni, zero komentarzy, brak chęci do dalszego pisania.
Nie wiem kiedy, ale do napisania...


xx