Dwadzieścia.

     - Jaki samochód? O czym ty mówisz? -  popatrzyłem się na Katie i widziałem strach w jej oczach. Martwiła się o mnie…

- O niczym. Jedźmy. – Uśmiechnąłem się do niej i podgłosiłem  muzykę. Otworzyłem trochę okno i zacząłem myśleć o tym, co się przed chwilą stało. Albo mam doskonałą pamięć albo straciłem rozum, ale wydawało mi się, ze to było to samo auto, przez które wjechałem w słupek. Pewnie mi się przewidziało. Los Angeles to przecież olbrzymie miasto, mnóstwo ludzi mi taki samochód.

     Kilka minut później byliśmy już pod salą, w której leżała Gabriella. Zostałem na korytarzu, choć nie lubiłem być sam w szpitalu. Zacząłem czytać jakieś ulotki o przeróżnych chorobach poczynając od płaskostopia do cukrzycy. Jako dzieciak lubiłem robić sekcje zwłok żab. Nie żeby mnie to jakoś kręciło,po prostu byłem dziwnym dzieckiem.

- O mój Boże.. – popatrzyłem się na niską blondynkę z zielonymi oczami, która wgapiała się we mnie jak w milion dolarów.

- Co jest ? – zapytałem lekko zdezorientowany

- Leo…

***

Weszłam do sali, w której leżała Gab i zobaczyłam, że zdążyła się już ubrać. Siedziała na zaścielonym łóżku i płakała. Podeszłam do niej i spytałam się co jej jest. Zamiast odpowiedzi usłyszałam głośny szloch. Zaczęłam ją uspokajać i mówić, ze nic się nie stało, ze wszystko jakoś naprawimy.

- On mnie zostawił, Kat. Wyjechał, rozumiesz? Zostawił mi krótki list i wyjechał.

- Skąd wiesz, ze zostawił list?

- Poprosił pielęgniarkę, żeby mi przekazała, rozumiesz ? Nie przyszedł i nie powiedział mi tego, tylko zostawił list.- Nie mogłam na nią patrzeć. Jej oczy były przepełnione smutkiem, a oczy spuchnięte od płaczu. Było mi jej szkoda, ale nie wiedziałam, jak mogę jej pomóc.

- Co jest napisane w liście ?

- Nie wiem. I chyba nie chce wiedzieć. Wystarczy mi świadomość tego, że wyjechał. – powiedziała, podając mi kopertę do ręki. Wzięłam ją i schowałam do torebki. Uśmiechnęłam się do Gab i powiedziałam, żeby zaczęła się ubierać, bo Niall czeka na korytarzu. Gab popatrzyła się na mnie i rzuciła się na mnie niczym tygrys na swoją ofiarę. Wywróciła mnie na ziemię i zaczęła się śmiać. Nareszcie…

    

     Wyszłyśmy z sali  po pięciu minutach i pierwsze co zrobiła Gab to podbiegła do Nialla i rzuciła mu się w ramiona. Chłopak nie wiedział o co chodzi, ale mocno przytulił Gabriellę.

- Jak się czujesz ? – zapytał i spojrzał na Gab, kładąc ją na ziemi.

- Dobrze. Ale wyrosłeś. – spojrzałam się na Gabriellę, ale wcale nie wyglądała jakby czuła się dobrze i chyba Niall też to zauważył, ale kulturalnie nie skomentował tego. Uśmiechnął się do niej i wziął torbę z ciuchami. Zwróciliśmy się wszyscy w stronę wyjścia, raz po raz żegnając się z jakąś pielęgniarką albo lekarzem.

- Dziwna historia, jakaś dziewczyna powiedziała do mnie Leo, po chwili przeprosiła i poszła dalej. – Gab przerażona popatrzyła się na Nialla i szybko powiedziała, że musi jeszcze wrócić i, że nie musimy na nią czekać. Gab pobiegła do szpitala, zostawiając wszystkie rzeczy u nas w samochodzie. Wsiedliśmy do auta i włączyłam jakąś płytę ze starymi piosenkami. Oboje wgapialiśmy się w okno i nie rozmawialiśmy ze sobą.

***

     Siedzieliśmy z Kat w milczeniu w samochodzie, słuchając starych ballad. Nuciłem sobie pod nosem i myślałem o tym, czy zapoznać chłopaków z Katie.

- Chcesz poznać chłopaków z zespołu?

- Wystarczy, że znam trzech. Więcej mi nie potrzeba. – popatrzyłem się na nią trochę zdziwiony, ale nie skomentowałem tego. Skoro nie chciała poznawać moich przyjaciół, to dlaczego mam ją zmuszać? Wzruszyłem ramionami i przełączyłem piosenkę na inną. 

     Popatrzyłem się ze skupieniem na Katie, która wpatrywała się w wystawę sklepu jubilerskiego. Podejrzewam, że nie chodziło o same pierścionki tylko o kasjera, który był strasznie podobny do Louisa. Miał na sobie czerwone rurki, trampki i turkusowy sweter. Spojrzałem na Kat. Jej uśmiech zbladł, a oczy straciła blask, który jeszcze przed chwilą znajdował się w jej zielonych oczach. Położyłem swoją dłoń na jej ręce, a ona jakby wybudzona z transu oderwała wzrok od chłopaka i uśmiechnęła się do mnie, uprzedzając moje pytanie i mówiąc, ze wszystko jest dobrze. Wiedziałem, ze próbuje oszukać siebie i przy okazji także mnie.

     Absurdalne było to, że potrzebowała zrozumienia, ale nie chciała się przy nikim otwierać. Wyłączyłem radio i spojrzałem się na Katie, która nawet nie zwróciła uwagi na to, że radio przestało grać. Zaczęła się rozglądać dookoła. Nagle zatrzymała wzrok na jednym z samochodów. Podążyłem wzrokiem za nią i zauważyłem czarne auto. To samo, które zajechało nam drogę. Kiedy kierowca zobaczył, ze się na niego patrzymy, włączył silnik i odjechał  spod szpitala, jednak ja zdążyłem zauważyć, kto siedział za kierownicą jeepa…

***

Pobiegłam do pokoju pielęgniarek, w którym zastałam płaczącą Ally. W ręku trzymała jakieś zdjęcie. Podeszłam do niej i objęłam ramieniem i pytając co się stało.

- To się stało, ze upokorzyłam się przed jakimś facetem, mówiąc do niego Leo. Czy ty sobie to wyobrażasz? – spytała zanosząc się płaczem. Podałam jej chusteczki, które znajdowały się na biurku. Powiedziałam jej, ze nic się nie stało, ze ten facet to mój kolega i że wszystko będzie dobrze.

- Nic nie będzie dobrze, rozumiesz ? – pokiwałam głową i mocno przytuliłam Ally. Spojrzałam na zdjęcie i ujrzałam znajomą twarz

- Kto to jest ? – spytałam, a Ally powiedziała, że Leo. Zerknęłam jeszcze raz na zdjęcie i nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Na zdjęciu był wysoki brunet o niebieskich oczach. Rysy twarzy i kształt oczu i nosa mieli identyczne.

- Czy możesz skserować mi to zdjęcie? – spytałam, a Ally pokiwała tylko głową i zwróciła się do kserokopiarki. Po chwili otrzymałam jedną kopię zdjęcia. Podziękowałam i powiedziałam jej, że wkrótce przyjdę ją odwiedzić. Wybiegłam ze szpitala z kopią zdjęcia, mając nadzieję, że Kat i Niall jednak na mnie poczekali. Musiałam natychmiast porozmawiać z Niallem. Zobaczyłam już w oddali auto Katie i szybko podbiegłam do niego od strony pasażera, gdzie siedział Niall. Otworzyłam szeroko drzwi i spytałam się:

- Mówiłeś, że twój brat bliźniak zmarł, tak ? – Niall pokiwał głową, a kiedy pokazałam mu zdjęcie, wziął je do ręki i spojrzał na mnie z przerażeniem. 

______________________

W końcu napisałam rozdział. mam nadzieję, że wam się spodoba :3