Dwadzieścia osiem.

      Wszedłem do sali Katie i ujrzałem roześmiane twarze moich przyjaciół. Mark i Paul oglądali jak Katie rozkłada na łopatki Angelo w grze w karty. Miło z ich strony, ze tak przejęli się stanem zdrowia Katie. Dziwne jest tylko to, ze Denis najbardziej się martwił, ale tylko on nie przyszedł odwiedzić Kat. No nic, pewnie nie miał czasu, bo pisał dla nas piosenki na nowy album. Nadal szefowa nie powiedziała nam, kto będzie nowym menadżerem naszego zespołu, ale wszystko się wyjaśni w piątek. To już za dwa dni, nie mogę się doczekać, aż pokaże Katie na co mnie i chłopaków stać. Pocałowałem Katie w czoło i poszedłem do lekarza, żeby się go zapytać, czy Katie jutro wychodzi. Odpowiedź bardzo mnie zszokowała, bo okazało się, ze już dzisiaj pod wieczór będę mógł ją zabrać do domu, zaraz po tym jak lekarz wypisze jej jakieś leki.

***

     - To przyjedziecie? – spytałem się po raz setny chłopaków, jednak za każdym razem zmieniali temat, jakby po to, żeby mieć czas na zastanowienie. Raz mówili o tym, że za niedługo chcą ponowić przysięgę małżeńską, raz, że chcą jeszcze jedno dziecko. Ile można?!

- No pewnie, ze tak. – usłyszałem odpowiedź chłopaków i pożegnałem się z nimi. Nareszcie wszyscy razem się spotkamy od tylu lat, jestem tylko ciekaw co na to Niall. Wypadałoby się go najpierw zapytać, ale pewnie by się nie zgodził, a tak to o niczym nie wie i jest dobrze. Czasami lepiej o czymś nie wiedzieć, niż żyć w przekonaniu, ze nie wyjdzie.

     Zaparzyłem sobie kawę i usiadłem do śniadania. Tak wiem, że już jest prawie południe, ale Harry Styles o tej porze je śniadanie. Kiedy byłem już syty postanowiłem podjechać do klubu ‘Clover’, żeby się spotkać z Danielle. Nie odzywała się, a ja pierwszy nie miałem zamiaru, ale chyba w końcu wymiękłem. Nigdy żadna dziewczyna mnie nie ignorowała, ni powiem zazwyczaj się o mnie biły. Zrobiłyby wszystko, żeby się ze mną umówić, a Danielle? Ona zlała mnie totalnie i w ogóle się nie odzywa.

***

- Niall, proszę cię przestań! – krzyknęłam po raz któryś w czasie, gdy blondyn gilgotał mnie. Nienawidziłam tego.

- Dopóki nie powiesz do mnie tak jak przed chwilką, nie przestanę. – zaśmiałam się głośno, kiedy Niall trafił w mój czuły punkt.

- Misiu pysiu mój kochany. – powiedziała poprzez śmiech, ale podziałało, bo Niall natychmiast przestał mnie łaskotać. – Wiesz może, kiedy wychodzę? – spytałam się z nadzieją, że Niall o coś podpytał lekarzy. Co prawda, nie było mi tu źle. miałam stałą opiekę, lekarz był przystojny, ale tęskniłam za domem. Mimo, że nie było mnie w nim tylko dwa dni, tęsknie.

- Dzisiaj. – powiedział i szeroko się do mnie uśmiechnął. Kiedy mocno przytulałam się do Nialla, do sali weszli pojedyncze chłopcy z zespołu z wielką bombonierką.

- Nagroda za to, że nie zabiłaś nas za przyniesienie storczyków. – powiedział Paul i mocno się do mnie przytulił. Uwielbiałam tego chłopaka.

- Przynieśliście jej storczyki? – Niall zaśmiał się głośno i uderzył Paula w tył głowy, za co dostał ode mnie sójkę w bok. Blondyn zrobił oburzoną minę, a Paul głośno się z niego śmiał. Zmierzyłem go wzrokiem i usiadł na podłodze i zaklął pod nosem, że prawie sobie skręcił kostkę. Logika tych chłopaków mnie czasami przerażała. Czemu on nie usiadł na stołku, który stał obok niego? Spojrzałam się na niego i zaczęłam się śmiać. Czasami wszyscy zachowywali się jak dzieci. Kiedy Angelo zauważył, ze jego przyjaciel prawie płacze usiadł koło niego i zbeształ mnie wzrokiem. Na to ja, zrobiłam minę typu ‘Wstać do ciebie, bo najwyraźniej masz problem.’ . Angelo uśmiechnął się do mnie i mocno przytulił Paula, który po chwili wstał z moimi bombonierkami i powiedział:

- A teraz usiądę tak, żebyś nie mogła mnie dosięgnąć i będę jadł te pyszne czereśniowe czekoladki, patrząc ci się prosto w oczy.

- Nie wierze. – powiedział Niall i zaczął się śmiać. Angelo z Paulem popatrzyli się na niego zdziwieni i zapytali o co chodzi. Odpowiedziałam za Nialla:

- Nie lubię czereśni.

Angelo popatrzył się na Paula porozumiewawczo i zrobili to samo, co ze storczykami. Powiedzieli, ze idą do sklepu po coś innego i, ze za chwilę wrócą. Kochałam tych wariatów, chociaż znałam ich tak naprawdę kilka godzin.

     Mark wszedł zaraz po tym jak Angelo i Paul wyszli. Popatrzył się na Nialla i spytała o co chodzi, że szli tacy wkurzeni i głośno dyskutowali o tym, ze ja nie lubię czereśni. Niall uśmiechnął się do mnie i opowiedział o ich wpadkach Markowi, który zaczął się z nich śmiać. Mark podał mi obiad, który Niall nakazał mi przy nich zjeść. Kiedy już kończyłam, popatrzyłam się na Nialla i Marka, którzy dziwnie mi się przyglądali.

- Co? – spytałam z buzią pełną jedzenia. Niall popatrzył się na Mark i na odwrót, a ja nadal nie wiedziałam o co chodzi.

- Jak ty to zrobiłaś? – spytał się Mark i zdziwiony popatrzył się na tackę, która przed chwilą była pełna jedzenia. Nadal nie wiedziałam o co chodzi i podejrzewam, że nie zrozumiem, więc nie zagłębiałam się w ten temat. Wzięłam się za jedzenia, ale oni nadal mi się przyglądali. Przełknęłam to, co miałam w buzi i spojrzałam się na nich, mówiąc:

- O co wam chodzi? – Niall zaczął się śmiać, a Mark nadal zszokowany patrzył się na moje jedzenie. – Jak chcesz, to możesz spróbować. – powiedziałam do niego, podając mu tackę. Mark pokiwał przecząco głową i zajął się składaniem moich ubrań i wkładaniem ich do torby.

- Hej! Nie chowaj tego. Przecież nie pójdę w tej piżamce do domu. Będzie mi tyłek widać.

- Kurde, myślałem, że nie zauważysz i będziesz zmuszona iść  tej seksownej piżamie do domu. Oczywiście nie mamy nic przeciwko, nie Niall?– blondyn zaczął się śmiać, a ja rzuciłam w Marka plastikowym nożem.

- Niall! Nie możesz się śmiać. – powiedziałam obrażona na cały świat i zajęłam się kończeniem mojego obiadu. 

_______________________________________________

 Dzień Dobry :3 Dodaję wam rozdział teraz, bo później nauka, nauka i jeszcze raz nauka ;x Czy to normalne, ze robią nam dwa sprawdziany w ciągu dnia, kartkówkę i muszę poprowadzić lekcję o.o O ŻAL! Jak tam szkoła? :3 Podania do liceum złożone? :3