Dwadzieścia siedem.

- Co ty zrobiłeś!? – usłyszałem skrzeczący głos Harry’ego. Odchyliłem głowę od telefonu, żeby nie słuchać tego jego monologu, który zawsze wykrzykiwał, gdy coś działo się nie po jego myśli. Kiedy usłyszałem ciszę po drugiej stronie, uznałem, ze Harry już skończył, ale diametralnie się pomyliłem, bo zrobił tylko przerwę na głęboki wdech i zaczął znowu gadać. Słuchałem tego ze stoickim spokojem, kiedy zaczął coś majaczyć, że mam natychmiast wracać do domu, bo on musi ze mną porozmawiać. Wybuchnąłem śmiechem i nie potrafiłem przestać. Dopiero, kiedy usłyszałem, że Harry grozi wyrzuceniem lodówki, przestałem. Nie mogłem stracić mojego ukochanego skarbu.

-Pamiętaj o tym, ze to jest moje mieszkanie. – powiedziałem tylko i po chwili usłyszałem śmiech Harry’ego.

- Jeszcze coś?

- Grabisz sobie, Styles. Oj, grabisz. – powiedziałem, a odpowiedź usłyszałem natychmiast:

- Co grabię? Przecież nie mamy ogródka. – Harry zaśmiał się cicho. Miał taki zwyczaj, że śmiał się ze swoich żartów. Kiedy powiedział coś w tłumie zazwyczaj śmiał się tylko on i.. Lou. Nikt inny po prostu nie rozumiał jego poczucia humoru. Jakiego poczucia humoru?! On miał po prostu zrytą banię i chyba mu to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie – uważał to za swój atut.

     - Sory, Styles. Muszę lecieć. Olivia przyjechała. – powiedziałem, wkładając telefon do kieszeni. Liv zaparkowała auto niedaleko mnie, więc szybko tam podbiegłem. Kiedy podszedłem do auta, Olivia była już na zewnątrz.

- Co ty sobie wyobrażasz, Olivia?! – krzyknąłem i po chwili rozniosło się ciche echo.

- Co ja sobie wyobrażam?! Co ty sobie wyobrażasz? Nie pamiętasz, ze to ja jestem miłością twojego życia? – powiedziała zapłakana Liv i delikatnie otarła łzy z policzka, które spływały jej za kołnierzyk koszuli, którą dostała ode mnie na urodziny rok temu. Podszedłem bliżej do Liv i chwyciłem ją za ramiona.

- Li, rozmawialiśmy już o tym, pamiętasz? – dziewczyna delikatnie pokiwała głową i rozbeczała się, rzucając się w moje ramiona. Liv coś mówiła, ale wszystko tłumiło moje ramię, do którego uparcie się przytulała. Próbowałem ją od siebie odsunąć, ale ona cały czas trzymała mnie w pasie. Usilnie próbowałem ją delikatnie odepchnąć, a kiedy mi się to udało, ona zobaczyła jakichś ludzi i zaczęła się głośno wydzierać, żebym zostawił ją w spokoju. Obcy nam ludzie popatrzyli się na nas krzywo i poszli w stronę wejścia.

- Co ty wyprawiasz?! – Liv wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do mnie. Popatrzyłem się na nią dziwnie, bo zszokowała mnie jej natychmiastowa zmiana nastroju. Nigdy się tak nie zachowywała. jeśli już była zła to przez cały dzień albo i nawet tydzień, nie przez kilka minut.

- Co się z tobą stało? – spytałem, a ona spojrzała w moje oczy, a na jej buzi pojawił się grymas złości.

- Co się ze mną stało?! Zniszczyłeś mnie. Kawałek po kawałku, w każdy dzień tygodnia i miesiąca mnie niszczyłeś. Nawet nie zdawałeś sobie z tego sprawy. Nic nie pozostało po tamtej dziewczynie, którą rzekomo kochałeś. Ale wiesz co zrobiłam? Odłożyłam na bok sentymenty, przestałam po nocach płakać i wzięłam się w garść. Zapomniałam kim dotąd byłam i stworzyłam swoje nowe alter ego, które zniszczy ciebie i tą twoją ‘’ukochaną’’ – mówiąc ostatnie słowo wyrysowała cudzysłowie w powietrzu. Zachowywała się co najmniej dziwnie i nie powiem, przerażało mnie to. Chwyciłem ją za ramiona, ale ona mocno się wyszarpnęła i po chwili poczułem jej dłoń na moim policzku, która wylądowała na nim mocnym plaśnięciem, po którym rozniosło się echo. Otrząsnąłem się i spojrzałem w oczy Liv, które były pełne słonego płynu, który wymuszała za każdym razem, gdy jej coś nie wychodziło.

***

Zostałam obudzona przez Paula i Angelo, którzy weszli do sali z olbrzymim bukietem storczyków. Paul trzymał w ręce bukiet, a Angelo podszedł do mnie i mocno mnie przytulił, mówiąc, że wszystko będzie dobrze. Uśmiechnęłam się do niego i podniosłam się lekko do góry. Paul podszedł do mnie z bukietem i położył na łóżku. Uśmiechnęłam się nieśmiało i powiedziałam, ze jestem na nie uczulona. Po chwili kwiaty wylądowały na ziemi, a chłopcy deptali po nich jak opętani. kiedy najwyraźniej stwierdzili, ze bukiet mi już nie zagraża, stanęli nad nim i boje w tym samym momencie krzyknęli:

- A masz! – zaśmiałam się cicho, a chłopcy wrzucili bukiet od kosza. Podziękowałam im za ‘uratowanie życia’, a oni mocno się do mnie przytulili. Polubiłam ich. W ich towarzystwie czułam się tak swobodnie, jakbym znała ich od dzieciństwa. Nie czułam się ani trochę skrępowana tym, ze mam na sobie obrzydliwą pidżamę szpitalną, w której widać całe pośladki. Pewnie nawet by nie zauważyli, jakbym wstała, a z spod piżamy wstawały dwa pośladki. Zaczęliby się histerycznie śmiać z mojej  nieuwagi i próbować jakoś je zasłonić prze gapiami innych ludzi. Tacy już byli, mimo, ze poznałam ich wczoraj, czułam się jakbyśmy rozmawiali ze sobą kilkanaście godzin. Cieszyłam się, że dałam się namówić na to wspólne wyjście. Zapomniałam już nawet o mojej astmie, którą rzekomo miałam. Wiedziałam, że to niemożliwe, bo nikt w mojej rodzinie nie choruje, ale badania nie kłamią, a przynajmniej tak mi powiedziano. Do sali wszedł Mark z nieśmiałym uśmiechem. Spojrzałam się w jego oczy i zobaczyłam skruchę. Poprosiłam chłopaków, żeby poszli mi po coś do picia. wybiegli jakby prosiła ich o to Królowa Anglii.

- O co chodzi? – spytałam się go, ale usłyszałam tylko ciszę. Mark usiadł na taborecie, stojącym przy łóżku i chwycił mnie za rękę. Nic nie powiedziałam, tylko leżałam i patrzyłam się w jego oczy. Były takie ładnie… Przypominały mi oczy Louisa. Opamiętałam się trochę i powtórzyłam swoje pytanie. Tym razem Mark głośno westchnął i powiedział:

- Przepraszam, Katie. Chciałbym ci powiedzieć, że strasznie źle się z Tm czuję, ze wtedy w parku cię uderzyłem, ale musiałem. – wyrwałam swoją dłoń, a on strzepał niewidzialny pyłek z koszuli. Patrzyłam się na niego i nie miałam pojęcia, co mogłabym mu w tej sytuacji powiedzieć. Jak można nie chcieć kogoś uderzyć? Przecież to było zamierzone. Wymierzył swoją dłonią prosto w moją twarz, to nie było przypadkowe.

- Nie rozumiem. – mruknęłam i popatrzył się na niego z wyrzutem. Mark pogłaskał mnie po głowie i powiedział:

- Tak to już jest, jak się nabroi w nastoletnich czasach i ktoś nieodpowiedni się o tym dowie. – spojrzał na swoje buty i zaczął gorączkowo bawić się guzikami swojej koszuli. Irytowało mnie, ale nic nie powiedziałam. Patrzyłam się na niego w ciszy i łączyłam w fakty wszystko, czego na razie się dowiedziałam.

- Szczerze powiedziawszy, nadal nie rozumiem. – popatrzyłam się pytająco na Marka, a on kiwnął głową kilka razy. było to dziwnie, ale na to też nie zwróciłam zbytniej uwagi. Nie wiem, czy Mark nie chciał mi tego tłumaczyć i próbował wymyślić jakąś normalną wymówkę, czy też zastanawiał się jak zacząć całą tą ‘historię’, po chwili jednak już wszystko wiedziałam.

- Znasz Olivię, prawda? – nie czekając na moją odpowiedź, kontynuował – Kumplowaliśmy się, kiedy byliśmy młodsi. Kiedyś razem z kumplami wpadliśmy na ‘genialny pomysł’- mówiąc to zrobił cudzysłów w powietrzu – Tak, nie byliśmy zbytnio rozgarnięci jako nastolatkowie. Myśleliśmy jak prosty organizm. Spać, jeść, grać, spać. Rozumiesz? – pokiwałam głową, a Mark kontynuował – No, więc pewnego dnia wpadliśmy na pomysł, zęby trochę zaszaleć. Pojechaliśmy na jedną z imprez, które odbywały się w centrum LA i  tam poznaliśmy kilku ludzi, którzy wkręcili nas w niezbyt odpowiednie towarzystwo, jak na ludzi w naszym wieku. Hm.. jakby to powiedzieć. Ci ludzie zapoznali nas z prostytutkami, które aż prosiły się o dodatkową pracę, z ćpunami, którzy proponowali swoją nerkę w zamian za kilka gramów i  handlarzami bronią. – zrobiłam zszokowaną minę, a Mark tylko pokiwał głową, ale uśmiechnął się delikatnie i mówił dalej. – Moi koledzy byli zafascynowani tymi kobietami, które delikatnie rzecz ujmując sprzedawały się za darmo. Tak wiem, że to nie ma sensu, ale podejrzewam, ze były to nimfomanki, które po prostu chciały zaspokoić swoje potrzeby. Niezbyt podobało mi się w tamtym towarzystwie, ale kiedy chciałem odejść jeden z handlarzy powiedział, ze mogę u niego kupić tanio jakiś tam pistolet. Nie za bardzo znałem się na broni, ale zgodziłem się. Sam nie wiem dlaczego, może dlatego, ze chciałem czuć się ważniejszy. – Mark cicho odchrząknął i mówił dalej – Mężczyzna wziął mnie na bok, a kiedy dawałem mu już pieniądze do ręki, skuł moje nadgarstki kajdankami. Okazało się, ze był policjantem. Moi koledzy zdążyli uciec, ale ja zostałem i zawieźli mnie na komisariat. Po kilku dniach w areszcie zostałem wypuszczony. Okazało się, ze ktoś wpłacił za mnie kaucję. Wiedziałem, ze to nie moi rodzice, bo dawno straciłem z nimi kontakt. Mieszkałem wtedy z kumplami, bo rodzice mnie wyrzucili z domu. – wytłumaczył, widząc moją zdziwioną minę.

- Ale jak to? – spytałam, ale on  ogóle nie zwrócił na mnie uwagi, tylko dalej ciągnął swoją historię.

- Później dowiedziałem się, ze kaucję wpłaciła Olivia, bo jej się spodobałem, a policjantem, który mnie aresztował był właśnie jej ojciec, więc łatwo poszło. Sprawa została zatuszowana, a ja nie mam nic w kartotece.

- Przecież tak nie można. – powiedziałam oburzona na myśl o wszystkich niewinnych ludziach, którzy zostali skazani za nic i muszą odsiedzieć swoją karę.

- Wszystko było dobrze, dopóki ostatnio nie pojawiłaś się ty. Olivia nawet nie myślała o tamtym zdarzeniu, dopóki nie zachciało jej się likwidować ciebie. – popatrzyłam się na niego z szeroko otworzonymi oczami, a  on mówił dalej. – Zaczęła mnie szantażować, ze wszystko może wrócić na swoje miejsce, tak jak być powinno i już nie będzie tak cudownie, no chyba, że sprawię, ze będziesz mnie brała za świrniętego gościa i odwrócę uwagę i podejrzenia od niej. najwyraźniej się udało, ale teraz wszystko wyjdzie na jaw i wrócę za kratki, bo Niall pokapował się, że to nie ja chciałem go zabić, tylko Olivia. 

   Popatrzyłam się na Marka.  Z jego oczu ciurkiem płynęły łzy. Przechyliłam się w jego stronę i mocno do siebie przyciągnęłam. Mark objął mnie i trwaliśmy tak, dopóki nie usłyszeliśmy trzasku tłuczonej szklanki. Oboje odwróciliśmy głowy w tym samym momencie w stronę drzwi, co skończyło się tym, że prawdopodobnie oboje będziemy mieli guzy na kilka dni. Zaśmialiśmy się cicho, a Angelo powiedział:

- Mark, jak możesz? – tu zrobił długa pauzę i dodał. – Przecież mówiłem, że ją lubię. Teraz nie będę mógł jej dotknąć, bo twoje ręce. – spojrzał się na dłonie Marka i zrobił obrzydzoną minę, mówiąc – Muszę iść umyć dłonie. – zaśmialiśmy się, a Paul podszedł do Marka i spytał się cicho.

- Wszystko? – Mark pokiwał głową i mocno się do niego przytulił. Po prostu taki męski, przyjacielski uścisk. Dawno nie widziałam tak zgranego zespołu…

***

- Czego chcesz w zamian?

- Odczep się od nas i zostaw w świętym spokoju.

- A jeśli się nie zgodzę?

- Będę musiał to zrobić.

- Nie możesz.

- A co, jeśli tak?

- W sobotę mnie już tu nie ma.

- W piątek wieczorem.

- *cisza* okej. 

________________________________

Odbiło mi, żeby z dnia na dzień dodawać rozdział, ale skoro mam napisane do 30. to czemu nie, prawda?  Jeśli się postaracie tak jak wczoraj\dzisiaj to jutro dodam kolejny, nie ma co hahaha :3

Powiem wam, że sama nie mogę się doczekać koncertu Three Hills, opisując go kłębiły się we mnie takie emocje, ze o jaaa *.* więc nie mogę się doczekać, aż ten rozdział tutaj dodam (:

DZIĘKUJĘ za wszystkie komentarze <3