Dwadzieścia sześć.

NASTĘPNY DZIEŃ

      Obudziłem się z głową na brzuchu Katie. Wstałem cicho od łóżka i wyplątałem dłoń z dłoni Katie, próbując jej nie budzić. Spojrzałem na ekran telefonu i zobaczyłem 4 nieodebrane połączenia od Paula, 2 połączenia od Angelo, 17 od Denisa.

        Wybrałem numer Denisa, podchodząc do okna. Zapowiadał się słoneczny dzień, ale niczego nie można było się spodziewać.

- Halo? – usłyszałem nieco zaspany głos Denisa.

- Tu Niall. Co się stało?

- Gdzieś ty był całą noc i cały dzień?! Martwiliśmy się. Jak Katie? – powiedział, a ja cicho się zaśmiałem, żeby go nie urazić. Denis zachowywał się jak nasza matka albo raczej jak ojciec. Z resztą, nie ważne. Zachowywał się, jak któryś z rodziców.Ciągle pytał się co robimy, gdzie i z kim, więc nie dziwi mnie, ze to od niego miałem najwięcej nieodebranych połączeń. Wysłałem mu wczoraj wiadomość, że Katie jest w szpitalu, nie zaznaczyłem tylko, ze ja tam jestem z nią, ale po tym jak jakaś aparatura zaczęła piszczeć, chyba zaczął kontaktować i nie pytał już o to, czy jestem z Katie, co z mojego punktu widzenia było logiczną postacią rzeczy.

- Ty się martwiłeś. Reszta miała to gdzieś. – powiedziałem wesołym głosem i spojrzałem na Katie. Na całe szczęście jeszcze spała. – A tak poza tym to jest Mark? – spytałem i od razu uzyskałem odpowiedź, która niezbyt mnie zadowoliła:

- Wyszedł zaraz po was. Dziwnie się zachowywał, ale nie wnikałem w to. Wyjechał niedawno z chłopakami do szpitala.  – mruknąłem na znak zrozumienia. Wyszedłem z sali Katie i spytałem się jakiejś pielęgniarki gdzie jest parking. Podziękowałem i szybko pobiegłem w tamtą stronę. Zapomniałem, ze wciąż mam Denisa na linii. Pożegnałem się cicho, mówiąc, że mam coś do załatwienia. To co usłyszałem zszokowało mnie trochę.

- Nie zrób mu krzywdy, Niall. – czyli wiedział. A raczej podejrzewał to, co ja. Wbiegłem na parking i od razu w oczy rzucił mi się srebrny Mercedes, z którego wysiadał Mark, Angelo i Paul. Chłopak chyba się spodziewał, ze w końcu połączę fakty, bo wziął ze sobą obstawę. Podszedłem spokojnie do nich i spytałem czy mogę porozmawiać z Markiem na osobności. Mark na początku nie chciał się zgodzić, ale po chwili, żeby nie sprawiać podejrzanego zgodził się na krótką rozmowę. Powiedziałem chłopakom, w której sali leży Katie i zwróciłem się do Marka:

- Czy ty jesteś nienormalny?! – mężczyzna popatrzył się na mnie zdezorientowany i głupio spytał się o co i chodzi.

- Ty już dobrze wiesz, o co mi chodzi.

- Niall czy możesz mówić dokładniej. Jeśli będziesz mnie oskarżał o coś, o czym nie mam pojęcia, to życzę ci powodzenia z prowadzeniem takiej rozmowy.

- Ktoś otruł Katie, a ja wiem, że to ty. – Mark popatrzył się na mnie zszokowany i zdołał tylko wydusić, że on w życiu nie zrobiłby mi takiego świństwa. Spojrzałem się na niego i poczułem, że tym razem on nie mieszał w to palców.Nie wiem dlaczego, ale coś w jego tonie głosu było takiego kojącego i byłem prawie pewny, że tym razem to nie jego wina.

- To kto mógł to zrobić? – myślałem na głos. – Przecież Katie mi mówiła, że to ty ją uderzyłeś… - Mark zrobił skruszoną minę i powiedział, że musi już iść. Chwyciłem go za ramię i powiedziałem:

- Powiedzmy, ze ci wierzę, że to nie ty, ale dlaczego wtedy ją uderzyłeś?

- Nieważne. Uderzyłem i koniec. – popatrzyłem się na niego. On coś ukrywał.

- Mark, powiedz mi, bo inaczej będę musiał iść na policję, a ty będziesz podejrzany.

- Olivia mnie zmusiła! – krzyknął i pobiegł w stronę szpitala. Nie mogłem uwierzyć w to, co właśnie usłyszałem. Po wszystkich bym się tego spodziewał, ale nie po Olivii. W sumie Mark mógł to uknuć, żeby odsunąć od siebie wszystkie podejrzenia. Wybrałem szybko numer Liv i po kilku sygnałach usłyszałem jej głos:

- Tak? Słucham?

- To ja cię słucham. Co ty wyprawiasz, Liv?!

- Spotkajmy się przy szpitalu za pół godziny. – powiedziała i się rozłączyła. Moje życie staje się jedną, wielką zagadką, a miłość do Katie labiryntem z którego nie ma wyjścia.

***

- Bob, musimy mu powiedzieć. W końcu i tak kiedyś się dowie.

- Veronica to nie czas. Na razie żyj teraźniejszością. Nie przejmuj się tym. – powiedział do zapłakanej Veroniki i mocno ją przytulił. Kobieta trzymała w rękach zdjęcia dwójki niemowlaków.

- Zobacz. Byli tacy ładni… Czemu ja to zrobiłam? –Bob mocniej przytulił do siebie swoją żonę i zanurzył nos w jej włosach. Trwali tak przez chwilę, kiedy Veronica podniosła telefon ze stolika i przyłożyła do ucha, uprzednio wybierając numer swojego syna.

- Halo? – usłyszała po drugiej stronie. Nie wiedziała co powiedzieć. Trwała w milczeniu przez chwilę i cicho mruknęła ‘’pomyłka’’. Bob spojrzał się na nią zdziwiony i wzruszył delikatnie ramionami, całując ją w czoło.

- To nie twoja wina, Ver. Nie mieliśmy innego wyjścia… Musieliśmy to zrobić. Dobrze wiesz, ze nie było nas na to stać.

-Wiem, Bob. Wiem, tylko jest mi cholernie źle z tym, ze mogliśmy później o niego walczyć, a jednak tego nie zrobiliśmy… A teraz jest już za późno, bo mój mały Leoś nie żyje! Rozumiesz? Nie ma go! – Bob wziął na ręce swoją małżonkę i zaniósł do wspólnej sypialni, żeby położyć ją do łóżka. Kobieta znowu miała atak paniki i to on był odpowiedzialny za to, żeby podać jej leki. Kiedy jego żona urodziła mu bliźniaki dowiedzieli się, ze jedno ma chore serce i potrzebne będą ciągłe operacje i rehabilitacje. Nie było ich na to stać. Oddali go do rodziny, w której nie brakowało pieniędzy i Leo miał mieć możliwość normalnego życia. Kiedy Leo miał dziewiętnaście lat dowiedzieli się, ze  się powiesił. Rok później znali już powód jego samobójstwa. Leo miał raka i zmarł nie poznawszy uprzednio swojej prawdziwej rodziny. Bob i Veronica nie mieli czasu, żeby skontaktować się z nim. Na początku tego nie chcieli, a kiedy już się zdecydowali, było za późno… Bardzo żałowali swojej decyzji, ale było za późno na wszelkiego rodzaju refleksje, więc próbowali się z tym po prostu pogodzić. Jemu to wychodziło, Veronica na początku popadła w depresje później zaczynały się ataki paniki i na samym końcu skończyło się na tym, ze regularnie musiała brać leki. Ich syn oczywiście o niczym nie wiedział. Bob nie chciał go martwić. 

_______________________________________

Jestem troszkę chora ;c, więc pewnie rozdziały będą dodawane częściej. Samą mnie zszokowało ile w ciągu dwóch dni może tu przybyć komentarzy (:

Rozdział Dwudziesty szósty, pewnie jest jedną wielką zagadką, która rozwiąże się w najbliższych rozdziałach. Na razie Gab i Cris nie będą się pojawiali, chyba, ze epizodycznie, bo chce się na razie skupić na głównych bohaterach i ich przygodzie. Hmm... Podejrzewam,że nie będzie łatwo rozwinąć akcję, bo tak naprawdę na razie nie mam weny i nie wiem, kiedy 'przypłynie'. mam jednakże nadzieję, ze w najbliższym czasie dodam 27. rozdział (:

Dziękuję wszystkim stałym czytelnikom za to, że pod każdą notką mam jakiś komentarz od nich (: Naprawdę sprawia mi to ogromną przyjemność. Czytanie waszych opinii to najmilszy moment, który motywuje mnie do dalszego pisania. Dziękuję *:

Btw. Detektyw Asia niech się szykuje, hahaha. 

  Wy także możecie zamienić się w prywatnego detektywa i próbować zgadywać co będzie się działo. Za niedługo rozwinę wątek Harry'ego i pamiętajcie, że już za dwa dni (w moim opowiadaniu oczywiście haha) koncert Three Hills, jeśli chcecie piszcie w komentarzach czyje covery mają zaśpiewać. Spróbuję ten rozdział z koncertem rozwinąć trochę dłużej niż normalnie, bo sama mam podjarkę. hahaha (:

xxx Liv Horan.